Een Jaar Later

EEN JAAR LATER

1 Juli 2020

stond de tijd stil en scheurde mijn hart bij het aantreffen van jou mijn zoon, zo stil en roerloos. Als in een vacuüm van pijn, ongeloof en machteloosheid om jouw keuze schoof ik in een rauw rouwproces. Nog niet wetende hoe ik zou moeten treuren in de komende tijd. Mijn liefde voor jou, mijn eerst geborene, is groot krachtig en o zo kwetsbaar. 33 jaren waren ons gegeven.

1 juli 2021

Ik heb geleerd hoe te treuren, hoe rouw kan verlopen, wat het woord missen inhoud, wat verlies betekend, hoe het is om eenzaam te zijn in een eenzaam proces, wat anderen daarin van mij verwachte waar ik niet aan voldeed, dat leed niet in woorden is om te zetten, hoe rijk de stilte is, hoe tranen kunnen vloeien zonder dramatiek, hoe liefde heelt die ik nodig had, waar kracht en kwetsbaarheid elkaar ontmoeten, wat (on)voorwaardelijkheid te bieden heeft, welke plaats en positie ik opnieuw moest hervinden in mijn moederschap, er te kunnen zijn voor mijn dochter in haar proces, het herordenen van wenselijkheden, en hoe afscheid te nemen van levende vrienden om me heen, wat mijn verdriet tot gevolg kon hebben, mijn rol in de maatschappij, het omgaan met hoe anderen naar mij keken en de rijkdom ervaren dat er mensen in staat zijn even aan te kloppen en in stilte naast je zitten, ik steeds weer een keuze heb en hoe het mij heeft gevoed deze vanuit mijn liefde te maken, hoe snel alles weer doorgaat om je heen en ik niet mee kon, en het soms nog moeilijk vind in die stroom, hoe ik kon lachen / genieten en delen en hoe ik het leven steeds meer lief kreeg, wat een familie systeem laat zien in deze situatie, hoe de dynamiek van een familie en persoonlijk geweten zich hierin beweegt, ja het trauma is er en ik heb geleerd er mee te dansen te omarmen het te ordenen en het te laten zijn voor wat het is, ik heb de parel in de pijn gevonden, het bleek ik zelf te zijn en mezelf te leren lief te hebben. Ik heb de zachtheid van de dood ontmoet en daarmee de zachtheid van het leven, ik ben niets uit de weg gegaan en heb aangegeven als ik er even niet kon zijn, heb aanwezig zijn en afwezig zijn afgewisseld ervaren, heb de donkere nacht van mijn ziel ontmoet, heb het licht in mij mogen ontmoeten en beiden lief gehad, hoe rijk en voedend vertragen is, hoe mijn lichaam spreekt, oude patronen die zich aandiende waar ik het nut niet meer van inzag en los liet, ik leerde dat elke bijzondere dag tegelijk de eerste was waar jij niet bij kon zijn.

Ik leerde hoe jij, mijn lieve zoon Marcel, nog elke dag om mij heen kunt zijn.

2022

De scheur in mijn hart is geheeld, het litteken blijft. Het gemis is er en deze omarm ik, zo ook de tranen die soms zo onverwachts nog mijn gezicht bevochtigen. Herstellen blijkt het volgende hoofdstuk te zijn, herstellen naar het oude dat is onmogelijk en al zou het kunnen..... daar kies ik niet voor, herstellen een proces is waarin de flow nieuwe ordening en richting laat zien, waarin de oude patronen geen plek meer hebben, de vernieuwing door herstel, waar zelfliefde het grootste medicijn blijkt te zijn.

Ik mis je Marcel en dat mag, het mag, het mag, ik hou van je en ben jou dankbaar voor de wijze en pijnlijke lessen die ik van jou heb mogen leren.

2023 - augustus

soms lach ik en verbaas ik me over mezelf, Herstellende liefdevolle krachten die de cocon van de rouw minder nodig heeft.

2024 - maart

Ja ik ben er weer! 

Het leven beweegt weer in mij, het heeft haar waarde verdiept voor me, en ik beweeg me vol vertrouwen in de flow van dat wat geleerd is en ik met liefde inneem.

EEN JAAR LATER

Geschreven door: Eleonora / Mama

Foto: mijn eerst geborene Marcel is jou naam