Rouw

Het nemen van het leven betekend voor mij het nemen van de sterfelijkheid. 

Zo ook die van mijn kinderen. Als vrouw en moeder lijkt dit een onmogelijke taak. Hoe heb ik het sterven van mijn zoon afgelopen op 1 juli 2020 kunnen plaatsen dat is de vraag die ik zoveel heb gehoord door het warme medeleven heen. Hoe? Mijn antwoord: door diep innerwork. Door de spiegel van de dood te aanschouwen en door het verdriet, gemis, en vele lagen van het familie systeem heen te gaan! Was het horror is dan de vraag die komt, mijn antwoord is:

NEE HET IS LIEFDE.

mijn liefde voor mijn zoon Marcel kon ik in het afscheidnemend rouw proces enkel beantwoorden met diep respect en liefde voor hem en zijn keuze om niet verder te gaan. Het drama was groot genoeg waar voor mij geen dramatischer gebeurtenis van gemaakt kon worden. 

Ja dat roept bij vele vraagtekens op en argwaan of het wel ging daardoor moest ik hard werken om ruimte in mij te vinden deze beweging van de ander met dezelfde liefde daar te laten om niet in de dynamiek van het verantwoorden / slachtofferschap te schieten. 

Het NU, gemis is er, zo ook soms nog de traan, maar vooral de liefde door de prachtige herinneringen de rijke leerzame weg en mijn liefde als moeder en als vrouw  die ik heb weten in te nemen.